این بنا مربوط به شخصی تاجر به نام آقای گلشن بوده و کاربری مسکونی و تجاری داشته است. این خانه سپس توسط سید محمدرضا کازرونی یکی دیگر از تجار بوشهری خریداری و هم اکنون در تملک میراث فرهنگی و گردشگری و محل استقرار موزه سنگ می باشد.
عمارت گلشن متعلق به دوره قاجاریه بوده و نوع معماری بیت میلانی است که در نوع خود منحصربه فرد است. ساختمان از سه طبقه تشکیل شده‌است. طبقه اول شامل آب انبار (برکه)، حمام، دست شویی، آشپزخانه و جای نگه داری خدمه و طبقات دوم و سوم جهت سکونت و پذیرایی و امور تجاری بوده است. عمارت تاریخی گلشن از چهارطرف با پلکان حلزونی به پشت بام راه دارد. در طبقه سوم ضلع شمالی اتاقی ساخته نشده و این گوشه خالی است. این عمل به دلیل رساندن باد خنک شمال به داخل ساختمان بوده است.
ساختمان دارای حیاط مرکزی و تمامی اتاق‌ها، اطراف آن می‌باشند که همگی با درهای دو لنگه با هم ارتباط دارند. درب و پنجره‌ها از جنس چوب ساج و دریایی و پوشش سقف از چوب چندل (صندل) است. سیستم خنک کننده ساختمان وجود درهای متعدد است. بیش تر اتاق‌ها پنج دری هستند و بین آن‌ها راهرو وجود دارد.
این بنا با مساحت ۱۲۳۰ متر، پهنای ۸۸۹ مترمربع و اعیان ۱۰۴۱ متر مربع، همانطور که گفته شد در حال حاضر با کاربری اداری فرهنگی مورد استفاده می‌باشد و از سال ۱۳۶۵ تاکنون که توسط میراث فرهنگی خریداری شده مرتب مورد تعمیر قرار می‌گیرد. البته شکل اولیه ساختمان حفظ شده و فقط مصالح پوسیده تعویض و مرمت شده و نمای بیرونی آن سفید کاری شده است.
خانه گلشن بوشهر در تاریخ ۳ اسفند ۱۳۷۷ با شماره ثبت ۲۲۱۰ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.